Güneşimden Kaç de Bulutsuzluk özlemi

Günlerden bir gün karakışın sonuna doğru,
Gün güneşliydi, o gün kendimi azad etmiştim.
Rüzgar beni bir sahile götürdü.
Bir yer bulup oturmuştum,
Bir türkü tutturmuştum.

Kafam çok karışık aynı dertten muzdariptim,
Vakit harcamamalıydım, para bulmam lazımdı,
Böyle bir durumda asıl orada
Nasıl olduğuma şaşıyordum ben,
Bir yer bulup oturmuştum,
Bir türkü tutturmuştum.

Güneş bana gülümsüyordu,
İçimi ısıtıyordu.
Sen dikildin karşıma.

Güneşimden kaç, güneşimden kaç,
Güneşimden kaç, güneşimden kaç.

Balıkçılar geri dönmüşlerdi bomboş,
Kediler ve yaşlılar her zaman onları beklerdi,
Herseyi Hitit aslanı gibi izliyordu Karabaş,
Herkes çalısıyordu, yosun kokusu duydum,
Bir yer bulup oturmuştum
Bir türkü tutturmuştum.

Deniz ışıldıyor, göz kamaştırıyordu,
Sesler ve şekiller giderek belirsizleşiyordu.
Bildiklerim bilemediklerimden azdı.
Kainatta bir yerdeydim,
Bir türkü söylemekteydim.

Güneş bana gülümsüyordu,
İçimi ısıtıyordu.
Sen dikildin karşıma.

Güneşimden kaç, güneşimden kaç,
Güneşimden kaç, güneşimden kaç